161. Tövratin  Bəxş Edilməsi haqqında – 2

 Şavuotda süfrə başında eşidilmişdir

Tövratın bəxş edilməsi – bu, Sina dağının qarşısında durmaq zamanı baş vermiş bir hadisədir. Amma bu, o demək deyil ki, Tövrat yalnız o zaman verilmişdi, indi isə verilmir. Tövratın bəxş edilməsi – bu, əbədi bir prosesdir, çünki Yaradan daim verir. Lakin biz onu qəbul etmək iqtidarında deyilik. Və yalnız o zaman, Sina dağının qarşısında durarkən, biz Tövratın qəbul edənləri idik. Elə bütün üstünlük də onda idi. Biz “bir adam kimi, bir ürəklə” idik. Yəni hamımızın yalnız bir fikri vardı – Tövratı almaq.

Amma Yaradan tərəfindən – O, daima verir, necə ki, Ribaşın adından gətirilir: “İnsan hər gün Sina dağında on ehkamı eşitməyə borcludur”.

Tövrat həm həyat iksiri, həm də ölüm iksiri adlanır. Burada sual yaranır: necə ola bilər ki, bir daşıyıcıda iki ziddiyyətli hal – həm həyat, həm ölüm – birləşsin? Axı bizim gördüyümüz hər şey sadəcə hisslərimizdir. Əslində mövcudluğun özü bizi maraqlandırmır. Deməli, əgər insan Tövratı öyrənir və bu Tövrat onu Yaradan sevgisindən uzaqlaşdırırsa, deməli, bu Tövrat ölüm iksiridir. Amma əgər Tövrat onu Yaradanla yaxınlaşdırırsa, o zaman bu, şübhəsiz, həyat iksiridir.

Ancaq Tövratın özü, yəni gerçəkliyin özü – bu, hesaba alınmır. Çünki bizim üçün mövcudluğu müəyyən edən – hisslərdir. Tövratın özü, yəni qəbul edən olmadan – izah etmək olar ki, bu, kli olmayan nurdur, bu isə bizdə dərkə tabe deyil. Bu, maddəsiz mahiyyət hesab olunur, çünki biz heç bir mahiyyəti, hətta maddi mahiyyəti belə dərk edə bilmirik, ruhani mahiyyətdən isə danışmağa dəyməz.

Və əgər insan öz mənfəəti naminə çalışırsa, bu, “lo lişma” adlanır. Amma “lo lişma”dan “lişma”ya gəlirlər. Buna görə də, əgər insan hələ Tövratı almağa nail olmayıbsa, gələn il bu nailiyyəti əldə edəcəyinə ümid edir. Əgər “lişma” keyfiyyətini tam əldə edibsə, o zaman artıq bu dünyada onun üçün başqa bir iş qalmır.

Bu səbəbdən, hər il Tövratın bəxş edilməsi üçün bir vaxt mövcuddur, çünki zaman aşağıdan gələn təşviqi oyadır. Axı o zaman Tövratın bəxş edilməsinin nuru aşağıdakılara açılmışdı. Bu səbəbdən, həmişə yuxarıdan bir oyanış olur ki, aşağıdakılar da o zamankı kimi bir hərəkət edə bilsinlər. Əgər o, “lo lişma” onu “lişma”ya aparacaq yolla gedirsə, deməli, düzgün yoldadır və ümid edə bilər ki, sonda Tövratı “lişma” ilə almağa nail olacaq. Əgər məqsəd daim gözləri önündə deyilsə, bu, deməkdir ki, o, Tövrata – “Həyat Ağacı” adlanan yola zidd istiqamətdə gedir. Bu səbəbdən də, onun Tövratı “ölüm iksiri” sayılır, çünki o, daima həyat xəttindən uzaqlaşır.

“Əmək verdi və tapmadı – inanma.” Burada “tapmaq” nə deməkdir – nəyi tapmaq lazımdır? “Tapmaq” – bu, “Yaradanın gözündə mərhəmət tapmaq” deməkdir.

“Əmək vermədi və tapdı – inanma.” Amma axı o, yalan danışmır! Burada insan tək şəxsiyyət kimi nəzərdə tutulmur. Bu, bütün cəmiyyətə aid olan qanundur. Əgər o, Yaradanın gözündə mərhəmət tapdığını görürsə, niyə “inanma” deyilir? Məsələ ondadır ki, bəzən insan dua vasitəsilə mərhəmət tapmağa nail olur. Çünki duanın xüsusi gücü ondadır ki, o, səyin yerini tuta bilər. (Necə ki, maddi dünyada – bəziləri zəhmətlə qazanır, bəziləri isə dua ilə, yəni dolanışıq üçün dua etdiklərinə görə onlara qazanmaq imkanı verilir.)

Ruhaniyyətdə isə bu fərqlidir: hərçənd ki, o, mərhəməti tapmağa nail olur, buna baxmayaraq, sonra tam haqqı – yəni hər kəsin göstərdiyi səy ölçüsünü – ödəməlidir. Əks halda, onun klisi yox olacaq. Bu səbəbdən də deyilir: “Əmək vermədi və tapdı – inanma,” çünki sonunda hər şey ondan yox olacaq. Çünki o zaman bütün səyləri ilə ödəməli olacaq.