52. Günah əmri söndürmür

Eşidilmişdir, 14 may 1943-cü il

"Günah əmri söndürmür, əməl də günahı söndürmür."

[Ruhani] iş ondan ibarətdir ki, insan xeyir yolu ilə getməlidir. Lakin insanda gizlənən şər ona bu yolda getməyə imkan vermir. Lakin insan bilməlidir ki, o, şəri tamamilə yox etməyə çalışmamalıdır, çünki bu mümkün deyil. Sadəcə olaraq, şəri sevməmək, ona nifrət etmək lazımdır. Necə ki, deyilir: "Yaradanı sevənlər şərə nifrət edərlər."

Başqa sözlə desək, tək ehtiyac olan şey nifrətdir, çünki nifrətin təbiətində birləşmiş olanı ayırmaq var.

Buna görə də şərin heç bir müstəqil mövcudluğu yoxdur. Şərin varlığı ya ona olan sevgi, ya da ona olan nifrətlə bağlıdır. Başqa sözlə, əgər insanın şərə qarşı sevgisi varsa, o zaman şərin hakimiyyəti altına düşür. Lakin əgər o, şərə nifrət edirsə, o zaman onun təsirindən çıxır və şərin insan üzərində heç bir hakimiyyəti qalmır.

Beləliklə, əsas iş şərin özündə deyil, insandakı sevgi və nifrət ölçüsündədir. Bu səbəbdən deyilir ki, "günah günaha aparır."

Burada belə bir sual meydana çıxır: Niyə insan belə bir cəzaya layiq görülür? Axı, insan öz işindən uzaq düşəndə, ona yenidən ayağa qalxmaqda kömək edilməlidir. Lakin burada biz görürük ki, insana daha da çox maneələr əlavə olunur ki, o, ilk düşdüyü yerdən daha da aşağı düşsün.

Lakin insanın şərə qarşı nifrət hiss etməsi üçün ona daha çox şər verilir ki, o, bu günahın onu Yaradanın işindən nə qədər uzaqlaşdırdığını hiss etsin. Baxmayaraq ki, o, ilk günahına görə tövbə etmişdir, lakin hələ də ona şərə nifrət hissi verəcək qədər tövbə ölçüsünə çatmamışdır. Buna görə də "günah günaha aparır."

Hər dəfə insan tövbə edir. Və hər bir tövbə mütləq insana şərə qarşı nifrət hissi verir. Ta ki, onun şərə qarşı nifrət ölçüsü dolana qədər. O zaman o, şərdən ayrılır. Necə ki, yuxarıda deyilir: çünki nifrət ayrılığa gətirib çıxarır.

Buradan belə nəticə çıxır ki, əgər insan, onu şərdən ayıracaq qədər nifrət ölçüsünü dərk edirsə, artıq o, "günah günaha aparır" kimi bir islah prosesinə ehtiyac duymur. Və təbii ki, bununla o, vaxt qazanır. Qazandığı bu vaxt ərzində isə o, Yaradanı sevməyə daxil olur.

Buna görə də deyilir: "Yaradanı sevənlər şərə nifrət edərlər." Yəni biz yalnız şəri nifrət edirik, lakin şərin özü öz yerində qalır. Biz yalnız şərə qarşı nifrətə ehtiyac duyuruq.

Bu, "Və Sən onu [yəni insanı] bir az Mütləq Gücdən aşağı etdin" sözündən qaynaqlanır. Bu, ilanın dediyi "Və siz Mütləq Güc kimi olub yaxşı və pisi biləcəksiniz" ifadəsinin mənasıdır. Bu o deməkdir ki, insan səy göstərir və Yaradan kimi ali idarəetmə yollarının hamısını anlamaq istəyir. Buna görə də deyilir: "İnsanın ehtirası onu alçaldar." Yəni o, hər şeyi xarici ağılla başa düşmək istədiyi üçün və əgər başa düşmürsə, aşağılıq hissi içində qalır.

Həqiqət ondan ibarətdir ki, əgər insan nəyisə dərk etmək üçün oyanıbsa, bu, onun həmin şeyi bilməli olduğunun bir göstəricisidir. Lakin o, başa düşmək istədiyi bu biliyi aşaraq hər şeyi biliyin fövqündə imanla qəbul edirsə, bu, "insan xüsusiyyətində bundan böyük alçaqlıq olmayan" bir vəziyyət adlanır.

Beləliklə, insanda nə qədər çox bilmək tələbi varsa və o, bunu biliyin fövqündə imanla qəbul edirsə, deməli, o, daha dərin bir alçaqlıq halında olur.

Buradan müdriklərimizin bu ayə haqqında verdiyi izahı başa düşə bilərik: "Bu kişi – Musa, olduqca təvazökar idi" – yəni mülayim və səbirlidir. Bu o deməkdir ki, o, elə bir alçaqlığa dözürdü ki, insan xüsusiyyətində bundan artıq bir alçaqlıq yoxdur.

Bu, Adəm HaRişonun günahdan əvvəl Həyat Ağacından yeməsi və kamillik halında olması ilə bağlıdır. Lakin o, öz vəziyyətində heç bir çatışmazlıq hiss etmədiyi üçün olduğu pillədən irəliləyə bilmirdi. Təbii ki, o, bütün müqəddəs adları açıqlaya da bilmirdi. Buna görə də "Onun işi insanlar üçün titrəyişludur" deyə Yaradan belə etdi ki, o, Yaxşı və Pis Bilmə Ağacından yesin.

Bu günah səbəbindən bütün nurlar ondan uzaqlaşdı və nəticədə o, avtomatik olaraq öz işinə yenidən başlamağa məcbur oldu.

Bu barədə Müqəddəs Yazılarda deyilir ki, o, "Ədn bağından qovuldu." Çünki əgər o, Həyat Ağacından yesəydi – "əbədi yaşayacaqdı." Bu, aləmlərin daxili hissəsini ifadə edir. Əgər o, oraya daxil olsaydı, orada əbədi qalardı. Yəni o, yenidən heç bir xisaron (çatışmazlıq) hiss etməzdi.

Lakin insanın yaxşı və pisin islahı vasitəsilə açıqlanan müqəddəs adları davamlı şəkildə ifşa edə bilməsi üçün o, mütləq Yaxşı və Pis Bilmə Ağacından yeməli idi.

Bu, böyük bir şərab çəlləyini yoldaşına vermək istəyən bir insana bənzəyir. Lakin yoldaşının yalnız kiçik bir stəkanı var. O nə edir? yoldaşının kiçik stəkanını şərabla doldurur. Dostu bu stəkanı evinə aparır və boşaldır. Sonra yenidən gəlir və stəkanı doldurur. Yenə evinə aparır. Bu proses davam edir, ta ki dostu bütün çəlləkdəki şərabı daşımış olsun.

Mən başqa bir məsəli də eşitmişəm: iki dost vardı, onlardan biri kral oldu, digəri isə kasıb və yoxsul qaldı. Kasıb dost eşidəndə ki, onun dostu artıq kral olub, dərhal kralın yanına gedib öz acınacaqlı vəziyyətindən danışdı. Kral ona xəzinədara təqdim etmək üçün bir məktub verdi ki, iki saat ərzində istədiyi qədər pul ala bilsin.

Kasıb dost kiçik bir qutu ilə xəzinəyə gəldi. O, içəri girib bu kiçik qutunu pulla doldurdu. Çölə çıxanda isə bir məmur həmin qutunu vurdu və pullar yerə dağıldı. Bu hadisə dəfələrlə təkrarlandı. Kasıb adam ağlayıb soruşdu: "Niyə mənimlə belə davranırsınız?"

Nəhayət, məmur dedi: "Bu müddət ərzində götürdüyün bütün pullar sənindir. İndi hamısını götür." Çünki sənin xəzinədən kifayət qədər pul götürmək üçün lazımi qabın yox idi. Buna görə də o, belə bir hiyləyə əl atdı.