35. Müqəddəsliyin həyat verən gücü  

1945-ci ildə Qüdsdə eşidilib.

Müqəddəs Yazılarda deyilir: “Bax, böyük və geniş dənizdir, orada saysız sürünənlər, kiçik və böyük heyvanlar var”. Bunun mənası belə izah edilməlidir:“Bax, dəniz” – Sitra Axra (saf olmayan qüvvələr) dənizinə işarədir.

1.“Böyük və geniş” – yəni, o, özünü hamıya açıq şəkildə göstərir və “Ver, ver!” deyə qışqırır; yəni böyük qəbul edən qablar nəzərdə tutulur.

2.“Orada sürünənlər 'remes'” – yəni orada insanın ayaqları ilə tapdaladığı və basdığı yüksək nurlar var.

3.“Saysızdır” – çünki orada “kiçik və böyük heyvanlar” var. Yəni, insanın kiçik heyvanları və ya böyük heyvanları olursa, hamısı bu dənizdə yerləşir. Bunun səbəbi budur ki, bir qayda var: “Yuxarıdan verirlər, lakin götürmürlər” (yəni yuxarıdan verilən hər şey geri alınmır və aşağıda qalır). Buna görə də, insan yuxarıdan bir şey cəlb edərsə və sonra ona zərər verərsə, bu artıq aşağıda qalır, amma həmin insanda deyil, Sitra Axra dənizinə düşür.

Yəni, insan bir nur cəlb edərsə və onu saxlamağa kifayət qədər gücü yoxdursa, çünki onun qabları hələ nura uyğun deyil – yəni, insan bunu verən qablarla, nurun Givərdən gələn verici xasiyyətinə uyğun olaraq ala bilmədiyi üçün – həmin nur ondan uzaqlaşmalı olur.

O zaman bu nur Sitra Axranın əlinə keçir. Bu, dəfələrlə təkrarlanır. Yəni, insan nur cəlb edir, amma bu ondan uzaqlaşır. Beləliklə, Sitra Axra dənizindəki nurlar çoxalır. Bu, dəniz dolana qədər belə davam edir. Yəni, insan əldə edə biləcəyi bütün səylərini sərf etdikdən sonra, Sitra Axra öz ixtiyarına keçən hər şeyi ona geri qaytarır, yəni “O, bolluq udacaq, lakin qusacaq.”

Beləliklə, Sitra Axranın ixtiyarına keçən hər şey yalnız uzunmüddətli bir yatırımla orada idi. Yəni, Sitra Axra insan üzərində hakimiyyət qurduğu müddətdə, bu hakimiyyət insanın qəbul edən qablarını aydınlaşdırmaq və onları müqəddəsliyə yerləşdirmək imkanı verir. Başqa sözlə, əgər o, insan üzərində hakim olmasaydı, insan az miqdarla kifayətlənərdi. Bu halda insanın bütün qəbul edən kelimləri “ayrılıq”da qalardı.

Bu halda, insan heç vaxt öz ruhunun kökünə aid olan kelimi toplayıb müqəddəsliyə yerləşdirə və onu uyğun nurla doldura bilməzdi. Bu səbəbdən, hər dəfə bir nur cəlb etdikdə və düşdükdə, yenidən başlamalı, yəni yeni aydınlaşdırmalar aparmalıdır. Keçmişdəki isə Sitra Axraya düşüb və o, onu öz hakimiyyətində saxlayır. Başqa sözlə, insan ondan aldığı hər şeyi bir gün geri alacaq.

Bununla yanaşı, bilmək lazımdır ki, insan, hətta kiçik bir nuru davamlı şəkildə saxlamaq qabiliyyətinə malik olsa idi, artıq kamil sayılardı. Yəni bu nurla irəliləyə bilərdi. Buna görə də, bu nuru itirdikdə, ona görə təəssüflənməlidir.

Bu, torpağa toxum əkən, lakin dərhal onu torpaqdan çıxaran insana bənzəyir. Bu halda, bu işdən nə fayda var? Həm də yalnız toxumu torpaqdan çıxarmaqla qalmayıb, onu ağacla, yetişmiş meyvələrlə birlikdə çıxarıb zərər vermiş sayılır.

Eyni ilə burada da – əgər o, bu kiçik nuru itirməsəydi, ondan böyük bir nur çıxardı. Belə çıxır ki, o, kiçik nuru itirməyib, sanki çox böyük bir nuru itirmiş kimi olur.

Bilərək ki, bir qanun var: insan həyat gücü və zövq olmadan yaşaya bilməz, çünki bu, məxluqatını həzzlə təmin etmək istəyən Yaradanın yaratdığı kökdən qaynaqlanır. Buna görə də heç bir məxluq həyat gücü və zövq olmadan mövcud ola bilməz. Bu səbəbdən hər bir məxluq həzz və zövq əldə edə biləcəyi məkanı axtarmalıdır. Lakin həzzin əldə olunması üç zamana bağlıdır: keçmiş, indiki və gələcək.

Amma əsas həzzin əldə olunması indiki zamanda baş verir. İnsanın keçmişdən və gələcəkdən də həzz ala bildiyini görsək də, bu, yalnız keçmişin və gələcəyin indiki zamanda ona nur saçdığı qədərdir.

Beləliklə, əgər insan indiki zamanda zövq tapmasa, o, keçmişdən həyat gücü alır. O, başqalarına keçmişdə nə qədər gözəl olduğunu danışa bilər. Bu yolla indiki zamanda həyat gücü əldə edə bilər. Və ya gələcəkdə yaxşı olacağını ümid edərək özünü təsəlli edə bilər. Lakin keçmiş və gələcəkdən alınan zövq hissi indiki zamanda nə qədər parladığına bağlıdır. Bilin ki, bu, həm maddi, həm də ruhani həzzlərlə belədir.

Gördüyümüz kimi, insan hətta maddi sahədə də işləyəndə, o, əziyyət çəkir. İşin davam etməsi üçün yalnız gələcəyin ona parlaması lazımdır, yəni öz işinə görə mükafat alacağını görməlidir və bu, indiki zamanda ona nur saçır. Buna görə də işini davam etdirə bilir.

Lakin gələcəkdə mükafat alacağını düşünə bilmirsə, insan gələcəkdə işinə görə mükafat almayacaqsa, həzz alacaq şey yalnız əziyyətdən qurtulacağı olacaq. Yəni, gələcəkdə əziyyətlərin bitməsi ilə rahatlıq qazanacağı düşüncəsi ona indiki zamanda həzz verir.

Beləliklə, istənilən halda, son rahatlıq ona işin bitəcəyini və əziyyətlərin sona çatacağını düşündürərək həzz verir. Bu, ona indiki zamanda işləmək üçün güc verir. Əgər insan tezliklə hazırkı əziyyətlərdən xilas olacağını düşünə bilməsəydi, ümidsizliyə qapılıb kədərlənərdi və bu vəziyyət hətta onun öz həyatına son verməsinə qədər gedə bilərdi.

Yuxarıda qeyd edilən səbəbdən müdriklərimiz demişlər: “Özünə qəsd edən insanın axirət dünyasında payı yoxdur”. Çünki o, Yaradanın dünyanı “xeyirxah və xeyir verən” xüsusiyyəti ilə idarə etdiyini inkar edir.

İnsan inanmalıdır ki, bu hallar ona yuxarıdan ona düzəliş gətirməsi üçün göndərilib. Yəni, bu hallardan “reşimot” adlı təəssüratları əldə etsin ki, dünyanın idarəetmə yollarını daha yaxşı və daha dərindən dərk edə bilsin, çünki bu hallar “axoraim” (arxa tərəf) adlanır. Və bu halları dəf etdikdə, insan “panim” (ön tərəf) halına nail olur, yəni nur bu axoraimə nur saçmağa başlayır.

Bir qaydaya görə insan zövq və həzz almadan yaşaya bilməz, beləliklə, insan indiki vaxtda həzz ala bilmirsə, keçmiş və ya gələcəkdən həyat gücü almaq məcburiyyətindədir. Başqa sözlə, bədən bütün vasitələrlə həyat gücü axtarır.

Beləliklə, insan maddi vasitələrlə həyat gücü almaqdan imtina edəndə, bədənin başqa çıxış yolu qalmır və həyat gücünü ruhanidən almağa razılaşmaq məcburiyyətində qalır, çünki başqa yolu yoxdur. Bu səbəbdən, qəbul edən qablarla zövq və həzz almağa razılaşmaq məcburiyyətindədir.

Beləliklə, insan Tövrat və əmrləri “lo lişma” ilə yerinə yetirməyə öyrəşdiyi zaman, yəni işinə görə təzminat almaq üçün, gələcəkdə mükafat alacağını təsəvvür etmək qabiliyyətinə malikdir və aldığı həzz və ləzzəti hesablayaraq işləyə bilər.

Lakin insan mükafat əldə etmək üçün deyil, yalnız Yaradan xatirinə işləyirsə, gələcəkdə heç bir mükafat almayacağını təsəvvür edə bilmir. Bu səbəbdən "lo lişma" vəziyyətində o, həyat gücünü gələcəkdən alır, amma yuxarıdan ona əlavə həyat gücü verilməz, yalnız lazım olan verilir.

Ona görə də insan yalnız Yaradan xatirinə işləmək istəyirsə və başqa vasitələrlə həyat gücü almaqdan imtina edirsə, yuxarıdan ona həyat gücü verilməlidir. Beləliklə, yalnız yaşamaq üçün lazım olan qədər tələb etdiyindən, o, həyat gücünü müqəddəs Şxinadan alır.

Müdriklərimiz demişlər: “Cəmiyyətlə əziyyət çəkən, onun təsəllisində iştirak etməyə layiq olur”. Çünki cəmiyyət müqəddəs Şxina adlanır. “Cəmiyyət” İsrailin yığılması, yəni malxutun bütün ruhların birləşməsi deməkdir.

İnsan öz şəxsi mənfəəti üçün heç bir mükafat istəmirsə və yalnız Yaradan üçün işləmək istəyirsə, bu "Şxinanı küldən qaldırmaq" adlanır, yəni Şxinanın alçaldılmaması üçün, çünki insanlar yalnız öz mənfəətləri üçün işləməyə meyillidirlər. Bədən isə Yaradan üçün işdə öz şəxsi mənfəəti olmadığını gördükdə bu işə müqavimət göstərir, çünki bu iş ona "kül" dadını verir.

Belə insan həqiqətən də yalnız Yaradan xatirinə işləmək istəyir, lakin bədəni buna qarşı çıxır. O, Yaradandan ona güc verməsini istəyir ki, Şxinanı küldən qaldıraraq bu işi yerinə yetirə bilsin. Bu səbəbdən o, Yaradanın "panim" (ön sima) xüsusiyyətinə nail olur və gizlilik ondan uzaqlaşır.