Dərs #24 - Ümumdünya Kabbala Konqtesinə Hazırlıq "Ondan Başqa Heç Kim Yoxdur"- May 2025 Mənbələrdən Seçilmiş Parçalar

Dərs 2: İnanmaq ki, Yaradan Xeyirxahdır və Xeyir Verəndir

2. Baal HaSulam. Şamati 34. “Torpağın üstünlüyü – hər şeydədir”

Kitablardan və müdriklərdən məlum olduğu kimi, Yaradan xeyirxahdır və xeyir verəndir, yəni Onun idarəçiliyi aşağıdakılara xeyirxah və bəxşedici kimi açılır. Biz də belə inanmağa borcluyuq.

Ona görə də insan dünyanın idarəçiliyinə baxanda və özündə və ya başqalarında bu idarəçiliyin nəticəsində əziyyətlər gördüyünü dərk edəndə, və bu idarəçilikdən zövq deyil, əzab aldıqlarını müşahidə etdikdə – bu, Yaradanın adına uyğun deyil, çünki ad, yəni Xeyirxah və Xeyir verən belə bir təəssürat yaratmalı deyil. Bu vəziyyətdə insana demək çətindir ki, ali idarəçiliyin təbiəti “xeyirxahlıq, xeyir etmək və onlara bütün xeyiri vermək”dir.

Lakin bilməlidir ki, əgər bu vəziyyətdə – yəni Yaradanın yalnız xeyir verdiyini deyə bilmədikləri halda onlar “şər adamları” – “raşa” adlanırlar. Çünki əzab hiss etmələri onları Yaradanı günahlandırmağa (“marişea”) vadar edir. Və yalnız o zaman ki, Yaradan onlara zövq verir, Ona haqq qazandırırlar. Necə ki, müdriklər demişlər: “Kimdir saleh? O kəs ki, Yaradana haqq qazandırır”, yəni deyir ki, Yaradan dünyanı ədalətlə idarə edir.

6. Rabaş. Məqalə 44 (1990) – “İşdə «hakimiyyət uğrunda müharibə» nədir – 2”

İnsan inanmalıdır ki, gizlənmə – yəni insanın dünyada Padşahın (Yaradanın) varlığını hiss etməməsi – Yaradan tərəfindən yaradılmışdır və bu, “ixtisar islahı” adlanır. Lakin insan inanmalı və bunun üçün böyük səylər göstərməlidir – o vaxta qədər ki, onun orqanlarında Yaradanın dünyanı idarə etdiyini hiss etsin. Və sadəcə idarə etdiyini yox, insan inanmalıdır ki, Onun idarəçiliyi xeyirxah və xeyir gətirəndir. Və insan, buna nail olmaq üçün əlindən gələni etməlidir.

Dərs 3:«Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək»?

1.Baal HaSulam məktub 16

“…Əmri yerinə yetirməzdən əvvəl heç bir halda şəxsi idarəçilik haqqında düşünmək olmaz, əksinə, insan mütləq deməlidir: «Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək». Lakin əməl başa çatdıqdan sonra insan öz daxilində bu düşüncəni sabitləşdirməli və inanmalıdır ki, bu əmri mən öz gücümlə deyil  yalnız Yaradanın qüvvəsi ilə yerinə yetirdim, – çünki O, mənim üçün hər şeyi əvvəlcədən belə planlaşdırdı və buna görə də mən bunu etmək məcburiyyətində qaldım.

Bu qayda bu Dünyada da keçərlidir, çünki ruhaniyyət və maddiyyət bir-birinə bənzəyir. Odur ki, insan bazara çıxıb gündəlik ruzisini qazanmazdan əvvəl şəxsi idarəçiliklə bağlı düşüncələrini bir kənara qoymalı və həmin an deməlidir: «Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək», və insanlar necə qazanırsa, o da onların etdiyi bütün üsulları tətbiq etməlidir.

Amma axşam evə qayıdıb qazancını əlində gördükdə, Allah eləməsin ki, fikirləşsin: «Bu qazancı öz hiyləgərliklərimlə qazandım», çünki hətta əgər o, bütün günü zirzəmidə uzanmış olsaydı belə, yenə də qazancı əlinə keçəcəkdi. Çünki Yaradan onun üçün bunu əvvəlcədən planlaşdırmışdı və belə olmalı idi.

Və baxmayaraq ki, zahiri ağla görə bu fikirlər ziddiyyətlidir və ürək tərəfindən qəbul edilmir, yenə də insan buna inanmalıdır, çünki Yaradan öz Tövratında ona bu cür hökm verib – müdriklərin və müqəddəs kitabların dediyinə əsasən.

Bu, «AvaYa – Elokim» birliyi adlanır. Burada AvaYa – şəxsi idarəçiliyi ifadə edir – yəni Yaradan hər şeyi yaradır və palçıqdan (maddi) evlərdə yaşayanların Ona kömək etməsinə ehtiyacı yoxdur. «Elokim» – «Qüdrətli» sözü isə eyni say dəyərinə malikdir, necə ki, «təbiət» sözü, və insan, əgər Yaradanın göy və yerin maddi sistemlərinə yerləşdirdiyi təbiətə uyğun davranırsa və bu qanunlara riayət edirsə, və eyni zamanda AvaYa adına – fərdi idarəçiliyə inanırsa, deməli, bunları birləşdirir – «və Onun əlində bir olarlar», və bununla da Yaradanı böyük sevincə qərq edir və bütün aləmlərə nur saçır.”

2.Baal HaSulam. Şamati 217. “Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək?”
“Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək? Amma əgər mən özümə dəstək olsam – nə olmuşam?” Bunlar bir-birinə ziddir. Məsələ burasındadır ki, insan bütün işini “Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək?” xüsusiyyətində görməlidir. Yəni onu xilas edəcək başqa heç kim yoxdur və “ağzınla və qəlbinlə bunu yerinə yetirməlisən”. Başqa sözlə, mükafat və cəza xüsusiyyətində. Amma daxilində – təvazökarlıqla – bilməlidir: “Əgər mən özümə dəstək olsam – nə olmuşam?” Yəni hər şey şəxsi idarəyə aiddir və heç kim öz başına heç nə edə bilməz.
Əgər sən deyərsənsə ki:
Əgər hər şey İdarənin altındadırsa, bəs “Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək?” xüsusiyyəti ilə işin nə mənası var? Ancaq insan bu xüsusiyyətdə – “Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək?” – işləməsi sayəsində fərdi idarəyə nail olur, yəni onu dərk etməyə layiq olur. Başqa sözlə, hər şey islahat yolu ilə gedir. Fərq isə budur ki, bu, “Oğullarım” adlanan xüsusi bir münasibətdir. Və bu münasibət yalnız insanın əvvəlcədən “Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək?” xüsusiyyəti ilə işləməsindən sonra üzə çıxır.

5. Rabaş. Məqalə 18 (1986)
“Duanın səbəbi kimdir”

İnsan deməməlidir: “Mən gözləyirəm ki, Yaradan mənə yuxarıdan bir oyanış versin. Onda mən müqəddəs əməli yerinə yetirə bilərəm”. Çünki Baal HaSulam demişdi ki, gələcək barədə insan mükafat və cəza prinsipinə inanmağa borcludur. Yəni o deməlidir: “Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək? Amma əgər mən özüm üçün etsəm –onda mən kiməm? Və əgər indi deyilsə, o zaman nə vaxt?”

Bu halda bir an belə gözləmək olmaz. İnsan deməlidir: “əgər indi deyilsə, o zaman nə vaxt?” Və daha uyğun bir vaxt gözləmək olmaz, “onda müqəddəs əməli yerinə yetirəcəyəm” demək olmaz. Çünki müdriklər demişdilər: “Demə: ‘Nə vaxtsa vaxtım olacaq, onda öyrənəcəyəm’, çünki ola bilər ki, o vaxt heç gəlməsin.”

Klip 3 — «Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək?»

Rav: Biz bilmirik ki, ruhani dünya nədir, öz ağlımızın və hisslərimizin fövqündə olmaq nə deməkdir. Mən bilmirəm ki, vermək xassəsi nədir, inam nədir. Bu – dərk etmək mümkün olmayan bir şeydir, bu mənim daxilimdə deyil. Mən bu nəticəni görə bilmirəm, bu hal mənim xaricimdədir, harada isə yox, çünki mən hər şeyi yalnız almaq istəyim vasitəsilə qəbul edirəm.

Və belə çıxır ki, vermək – bu, özü bir problemdir. Mən bilmirəm ki, həqiqi vermək nədir. Hətta nəyisə verdiyim zaman belə – bu da almaqdır, çünki mən alıram. Biz xarici formaya görə qiymətləndirmirik – nəyisə kiməsə verdimmi ya yox – çünki əslində mən alıram, daim alıram. Mən nəyi görürəm, nəyi görmürəm – fərqi yoxdur; hansı hərəkət, hansı forma, hansı görüntü – bütün bunlar həmişə almaqdır, yalnız özüm üçün, özüm üçün, özüm üçün. Mən bir şeyə baxanda, nəyisə görəndə – necə qazanc əldə etmək, necə müvəffəqiyyət qazanmaq, necə ləzzət almaq, necə dolmaq – bütün bu yanaşma, mənim içimdə olan və etdiyim hər şeyi yönləndirən almaq istəyindən gəlir. Həm şüurlu, həm də şüursuz hərəkətlərimdə. Mənim döyünən ürəyim, özünü qoruyan bədənim, hüceyrələrim, orqanlarım – bütün bunlar daim alan almaq istəyindən irəli gəlir.

Və budur problem: biz vermək xassəsinə – tamamilə əks olan bu hala – necə gəlirik?
Belə deyilib: sənin bir hissən var, “Əgər mən özüm üçün etməyəcəyəmsə, kim mənim üçün edəcək?” – və sən bu hissəni yerinə yetirməlisən. Bu, başqalarına yaxınlaşmaq, qrup qurmaq, onluq qurmaq, bir-birinizə maksimum təsir göstərmək kimi hərəkətləri əhatə edir.
İkinci hissəni isə Yaradan verir.